Einn góður frá Gaua

Ég held að eitthvað alvarlegt ami að mér,“ sagði Guðmundur við lækninn sinn. „Annað eistað á mér er orðið blátt á litinn.“ Læknirinn skoðaði Guðmund vandlega og komst að þeirri niðurstöðu að það yrði að fjarlægja eistað til að bjarga lífi hans. Læknirinn var þó góða stund að sannfæra Guðmund um nauðsyn þess. Tveimur vikum eftir aðgerðina kom Guðmundur aftur og sagði skelfdur við lækninn að nú væri hitt eistað orðið blátt. „Við neyðumst til að nema það í burtu líka,“ sagði læknirinn alvarlegur á svip. „Annars geturðu dáið.“Tvær vikur liðu og enn var Guðmundur mættur til læknisins. „Nú hlýtur eitthvað hryllilega alvarlegt að ama að mér því lillinn er orðinn kolblár á litinn,“ sagði Guðmundur á barmi taugaáfalls. Læknirinn skoðaði hann vandlega og felldi síðan þann dóm að ef Guðmundur ætlaði að halda lífi yrði að skera vininn af. „Hvernig fer ég að því að pissa ef þú skerð hann af,“ kveinaði Guðmundur. „Við setjum bara plastslöngu í staðinn,“ sagði læknirinn hughreystandi.Síðan fór Guðmundur í aðgerðina og allt gekk vel. Innan nokkurra vikna var hann þó, enn og aftur, mættur á skrifstofu læknisins. Nú var hann reiðilegur á svip.„Læknir, plastslangan er orðin blá! Hvað er eiginlega í gangi?“ Læknirinn fórnaði höndum af undrun og tók til við að rannsaka Guðmund. „Hmmmm,“ sagði hann eftir smástund. „Getur verið að gallabuxurnar þínar láti svona mikinn lit?“